Hałas w instalacji

Mój pałac, jak na wiekowy budynek przystało, ma raczej podstarzałą instalację c.o. Dlatego rozmyślam nad różnymi sposobami usprawnienia jej. Do wczoraj nie wiedziałem, że ten charakterystyczny szum, czy może syk, który wydają nagrzewające się rury, może być ograniczony.

Rozwiązaniem jest - a jakże - środek chemiczny. Przeczytałem sobie krótki, zwięzły wpis o tym cudzie i już myślę o kupnie.
http://wodawinstalacji.pl/szumy-instalacjach-c-o/

Jak każda dziedzina sztuki, czy ogólnie kultura, kino również dzieli się na epoki. Powiadają, że my żyjemy w epoce seriali, ponieważ nigdy dotąd nie powstawało ich tyle i w takiej jakości. Ma to oczywiście związek z rozwojem internetu. Każdy chce oglądać - czy to film czy serial - według swoich preferencji, niekoniecznie 1 część co 2 dni o 17. W internecie możemy sobie oglądanie odłożyć np. na weekend i strzelić od razu 4 odcinki.
Jeszcze 5-10 lat temu, słysząc u nas słowo "serial" każdy miał przed oczami jedynie szmiry produkcji TVP lub TVN, opowiadające w 1000 odcinków historię życia codziennego jakichś lemingów. Obecnie się to zmienia, ponieważ serial ma znacznie większy potencjał opowieści, niż film. Pojedynczy film przekazuje treść o objętości opowiadania, nie powieści. Dlatego adaptacje są zawsze okrojone, a fani zdenerwowani. W dwugodzinnym filmie można zrealizować mniej więcej 150-stronicową nowelkę, dobre przykłady to np. "Dziecko Rosemary" i "Lokator" Polańskiego. Nie ma natomiast szans w 2 godziny przekazać treści "Czarodziejskiej góry".
Jeżeli pozycja seriali będzie się tylko umacniać, może doczekamy się jeszcze fantastycznych dzieł. Obecnie największe hity to dość pewne też swego czasu w kinie filmy kostiumowe. I tak jak w kinie gatunek ten przeżywa w ostatniej dekadzie poważny kryzys, tak w serialu promienieje. Dwa najgłośniejsze seriale ostatnich lat to "Gra o tron" i "Wikingowie", kino ma tu do zaoferowania nieudane filmy, takie jak "Ben-Hur"(2016) czy "Pompeje".
Zadowolony jestem szczególnie z tych wikingów. Jest to wysoce zaawansowana pod względem technicznym produkcja, oparta +/- na faktach, z tylko niewielką ilością holywoodzkich "upiększaczy" fabuły. Postaci budowane są skrupulatnie, sensownie, realnie i inteligentnie i różnorodnie. I to chyba najważniejsze. Wierzę, że era seriali dopiero się rozkręca i doczekamy się w przeciągu kilku lat jeszcze większych hitów.
Polecam też serial "Utopia", jeżeli lubi ktoś angielski humor, czarny humor, teorie spiskowe i nieprzewidywalne zwroty akcji.

R87

Niedawno pisałem o miedzi w sprayu, która pomogła mi poprawić wygląd niektórych elementów. Przeglądałem później ofertę tej firmy, szukając czegoś, co jeszcze mogłoby mi się przydać i znalazłem R87 - środek do czyszczenia wysokowartościowych powierzchni (armatur). Idealna sprawa do czyszczenia mojego pałacu.

Historia Kamorry

Skończyłem ostatnio czytać książkę "Historia Kamorry" Vittorio Paliotti. Oryginalne wydanie z 93 roku, polskie 98. Kupiona za kilka zł używana. Jest to synteza informacji o tej prawdziwej Kamorrze, składająca się z krótkich rozdziałów pokrótce przybliżającą historie wielu postaci od początku XIX w. do połowy XX., plus wyprowadzenie genezy organizacji z lat wcześniejszych.

Dlaczego "tej prawdziwej"? Według treści książki, Kamorra była ścisłą organizacją na kształt sekty, która została ostatecznie pokonana na początku XX wieku. Były później próby odbudowania organizacji nawiązujących do tradycji "Pięknego Stowarzyszenia Zreformowanego", które opisuje w ostatnich rozdziałach autor, ale dzisiaj "Kamorrą" nazywa się co innego. Kształt dzisiejszego światka przestępczego ulic Neapolu opisuje Roberto Saviano w bestsellerze "Gomorra". Wynika z tego, że jest to zjawisko bardzo swobodnej struktury, nieposiadające hierarchii, ani władzy nadzorczej. Nazywa się je Kamorrą jedynie z tradycji przekazu ludowego.

Piękne Stwoarzyszenie Zreformowane

"Piękne Stwoarzyszenie Zreformowane" było bardziej podobne do sekty Skulls z filmu Roba Cohena, niż do dzisiejszej Kamorry-Gomorry. Co ciekawe, w odróżnieniu od sycylifjskiej "Mafii" czy kalabryjskiej N'dranghety była to organizacja typowo miejska. Nie wychodzili działalnością poza zaułki Neapolu, podczas gdy sycylijczycy zbierali haracze po wsiach.

W ostatnim etapie egzystencji Stowarzyszenie coraz mocniej pchało się do struktur politycznych. Kto wie, może konkurencja tam okazała się zbyt silna. Książkę polecam

Zakazana archeologia

"Badając" kwestię odkrycia Ameryki do poprzedniego wpisu, natrafiłem na nowe dla mnie pojęcie "zakazana archeologia". Myślę, że jest to ciekawa dziedzina, która pociąga nas niczym bajki, ale bardziej ze względu na dążenie do odkrycia prawdy. Podobnie jak bajki jest przez niektórych z góry odrzucane jako nieprawdziwe, bo nieprawdopodobne.

Oczywiste jest pokrewieństwo z teoriami spiskowymi. Pewnie większość i tych i tych jest wyssana z palca, ale budowane też są na solidnym fundamencie. Tym fundamentem są fakty, których naukowcy nie potrafią jak dotąd wytłumaczyć

Odkryć Amerykę

Wyprawa do raju

Oglądałem ostatnio film zrobiony na 500 rocznicę tzw. odkrycia Ameryki (no ta, film już swoje lata ma). Mimo że zrobiony z rozmachem, nie przedstawia dzisiaj wielkiej wartości, ponieważ zawodzi pod prawie każdym względem. Nic dziwnego, że Wyprawa do raju Scotta jest dzisiaj rzadko wspominana.

Kto odkrył Amerykę?

No właśnie, ale jak to z tym odkryciem było. Wiadomo już niemal na pewno, że przed Hiszpańskimi wyprawami byli w Ameryce wikingowie. Z tym że nie miało to dla świata zbyt poważnych konsekwencji. A jeżeli już zależy nam na nadaniu komuś tytułu pierwszego odkrywcy, to istnieje teoria, że ludzie z Europy dotarli do Ameryki Północnej kilkadziesiąt tysięcy lat temu, nawet przed ludami z Azji.

Vespucci czy Kolumb?

Czy to znaczy, że Kolumb nie odkrył Ameryki w 1492 roku? Odkrył ją na nowo i zapoczątkował okres podboju tych ziem i tłamszenia tamtejszych cywilizacji. Ale co oznacza ta data? Otóż pierwsza wyprawa Kolumba odkryła jedynie kilka wysp z Morza Karaibskiego, a kontynent dopiero w 1498 roku. Za to nazwę nowy kontynent zaczerpnął od imienia Amerigo Vespucciego, który dotarł na kontynent mniej więcej w tym samym czasie. Tyle że dzisiaj naukowcy skłonni są uznać, że pierwszy na kontynencie stopę postawił jednak Kolumb.

Giovanni Caboto - odkrywca Ameryki Północnej

Giovanni Caboto - oto mało znane nazwisko, a być może pierwszy w Ameryce był właśnie on, w 1496 roku. W odróżnieniu do poprzednich, Caboto dopłynął do części północnej, co potwierdzają znalezione kilka lat temu dokumenty. Naukowcy są jednak skonsternowani bardziej formą, w której w dokumencie wspomniana jest Ameryka, która wskazuje na to, że wizyta Caboto nie była wcale pierwszą. Może po prostu istniały jeszcze ustne przekazy z czasów wikingów? Koniec skandynawskiego osadnictwa w Grenlandii to ok. 1300 rok. A znane są ich legendy, w których przetrwały informacje o budowaniu osad za oceanem.

Teorie o odkryciu Ameryki. Legendy o wikingach 

Tyle udokumentowanych faktów, a jeżeli chodzi o hipotezy, to jest znacznie znacznie ciekawiej. Istnieją przesłanki, że kilkadziesiąt lat wcześniej Amerykę odwiedzili Chińczycy. Prawdopodobnie dysponowali oni lepiej rozwiniętą technologią morską (Europa dopiero wychodziła z mroku, o czym może świadczyć wręcz śmieszny, a powszechny wtedy pogląd, że ziemia jest płaska). Bardzo możliwe, że dotarli tam też Polinezyjczycy, których możliwości przemieszczania się są również niesamowite.

Ciekawa jest teza, że być może wizyty wikingów, poprzez legendy zachowane przez setki lat, w których ewoluowali oni w bogów, pomogły Hiszpanom osiągnąć spektakularny sukces.

Żeby nie zabrakło polskich akcentów: spekuluje się, że Kolumb mógł być synem Władysława Warneńczyka. Z innej beczki, bardziej prawdopodobne jest jednak istnienie Jana z Kolna, który jako sternik duńskiej wyprawy miał osiągnąć wybrzeże Labradoru w 1476 roku, czyli 16 lat przed wyprawą Kolumba.

Dobrze się kłamie

Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie. Ciekawy tytuł, podobno nie za dokładnie prztłumaczony, ale nie znam włoskiego, więc nie będę drążył tematu. Jest to świeży tym razem film, który dzisiaj trafił do kin. Jest niezły. Niby nic szczególnego: przerysowana historia z kolacji dobrych znajomych, którzy wpadają na nieodpowiedzialny pomysł gry. Mimo to wydaje mi się, że można z niego wyciągnąć sporo życiowej prawdy.

Bruksela

Jak widać nowy rok - nowy ja. 5. dzień stycznia, 4. wpis na blogu (wiadomo, że pierwszy stycznia nigdy się nie liczy)

Co prawda byłem tam już jakiś czas temu, ale blog przeżywał wtedy akurat kryzys egzystencjalny. Mowa oczywiście o Brukseli. Żeby nie rozpisywać się na strony bzdur o pogodzie itp., przedstawię tylko kilka prostych obserwacji
1. Państwo opiekuńcze o większym stopniu zaawansowania, od naszego. Było tak: jednego dnia szalał dość silny wiatr (coś jak orkan Barbara ostatnio). Co zrobiły władze miasta? Postanowiono wszystkie parki i skwerki (tereny z drzewami) "pozamykać" taką pasiastą taśmą, żeby głupie ludzie nie poginęły pod upadającymi konarami. Zabawne.
2. Miasto w strachu. Na ulicach, placach i w metrze pełno uzbrojonych patroli. Mit wyśnionego Zachodu jest już przeszłością. Brakuje nam do nich jeszcze odpowiednich zarobków, ale mamy coś ważniejszego - większe bezpieczeństwo. Póki co.
3. To dziadostwo ze zdjęcia. Jest duże. Jest naprawdę duże; większe, niż myślałem.
4. Obok tego czegoś jest park, w którym latają papugi (nawet jesienią)
5. No i ostatnia obserwacja: największą atrakcją miasta jest ok. 20cm figurka sikającego chłopca, która jest rozczarowująca pod każdym względem. Ot, dzieło sztuki.

Miedź w sprayu

Dzisiaj wpis o kolejnym etapie mojego życia jako złotej rączki. Żałuję, że nie porobiłem fajnych zdjęć, ale z drugiej strony - bez przesady. Całość przedsięwzięcia zajęła mi tyle, ile mam zamiar poświęcić na ten wpis. Wiadomo, że niepomalowane rury na wierzchu przybierają z czasem bardzo nieestetyczny wygląd, robią się zielone itd. Poniżej link do genialnie prostego rozwiązania

http://chemiainstalacyjna.pl/blog/produkty/metal-w-sprayu/

Kieślowski

Przypomniałem sobie ostatnio o pewnym znanym reżyserze. Nigdy specjalnie nie przepadałem za Kieślowskim, bo jego filmy są takie... intelektualne na siłę. Widać, że twórca chce w nich głównie pokazać, jakie to głębokie rzeczy potrafi zrobić, a czasem wychodzi to dobrze - a czasem nie. Ma, owszem, fajne filmy jak "Przypadek", "Amator", "Krótki film o zabijaniu", ale "Dekalogi" i "Trzy kolory" są już dla mnie takie miałkie.

A przypomniałem sobie o nim, bo przeczytałem ciekawy artykuł, do którego link daję w obrazku.

 

Lucas

Gwiezdne wojny, wychodzące teraz co roku, nie są już dziełem Lucasa. Kilka lat temu sprzedał markę za galaktyczne pieniądze, być może powodowany chęcią, by jego najpopularniejszy produkt mógł być kontynuowany, podczas gdy jemu zabrakło już sił.

Ale dzisiaj nie o tym.

Postanowiłem nadrobić lucasowskie filmy spoza uniwersum GW. Otóż oprócz nich, wyreżyserował on dwa obrazy, oba wcześniej. mowa o THX 1138 i Amerykańskim graffiti.


THX to rozwinięcie pomysłu Lucasa, na którym oparł wcześniej studencką etiudę o tym samym tytule. Może właśnie w tym filmie należy upatrywać dzieła jego życia, ponieważ tylko przy tym projekcie zrealizował w pełni swoją wizję artystyczną, nie starając się ze wszystkich sił o sukces kasowy. Niestety chłodne przyjęcie filmu przez władze wytwórni spowodował, że na dalszym etapie kariery Lucas będzie musiał troszczyć się bardziej o stronę komercyjną swoich projektów.

Ale jakie wrażenie film robi dzisiaj? Zacznijmy może od tego, że - podobnie jak Gwiezdne wojny - THX 1138 został wiele lat później udoskonalony nowoczesnymi technikami komputerowymi tak, by lepiej odwzorować zamiary reżysera.

Dla polskiego widza, film ten sprawia wrażenie oczywistej inspiracji dla Seksmisji ze względu na przedstawienie świata, motyw ucieczki i specyficzne podejście do tematu seksualności w systemie (ludzie również rodzą się z "probówki"). Może nie jest to wielkie dzieło, ale na pewno ciekawy film science fiction, z udaną rolą głównego bohatera, w którą wcielił się rozpoczynający karierę Robert Duvall.

 

Drugi film to Amerykańskie graffiti - oparta na młodości Lucasa opowieść o jednej nocy z życia amerykańskich nastolatków z Modesto (średniej wielkości miasto). Mniej lub bardziej luźne związki, wyścigi samochodów, gangi młodzieżowe, włóczenie się po mieście i życie marzeniami. W roli przyjezdnego cwaniaczka pojawia się Harrison Ford, a jedną z głównych ról odegrał Richard Dreyfuss.

Ten film z kolei odniósł sukces komercyjny, ale dzisiaj jest nieaktualny, dla polskich widzów egzotyczny i raczej nie niesie ze sobą wielkiej wartości. Chyba że ktoś bardzo chce zrozumieć amerykańskich nastolatków z lat 60.